In deze stilte denk ik aan jou.

Het is moeilijk om het een plekje te geven.
Steeds weer komen de herinneringen terug.
Het “waarom” speelt nog door mijn hoofd.

Je lach is er niet meer.
Je spontaniteit mis ik.
Je uitstraling is een beeldvorming geworden.
Zo moet ik je laten rusten.

Ik moet verder,
terugkijkend in dankbaarheid.
Wie en hoe je was,
het kostbare bewaren.

In de momenten van verdriet
kijk ik naar je foto.
Je ogen lachen me toe.
Alsof je wilde zeggen:

Ga verder,
er is nog zoveel werk te doen.
In deze stilte probeer ik te verwerken,
het intense gevoel van leegte.

Cees van Wijgerden