Het zat er aan te komen,
dit kon zo niet langer gaan.
Mijn ouders hebben gefaald,
daarom ben ik er weggehaald.

Met pijn in mijn hart vertrokken,
het besef alles te moeten loslaten.
Weg uit mijn vertrouwde omgeving,
het nieuwe overwinnen met aanvaarding.

Alleen op mijn nieuwe kamer,
denk ik terug aan hoe het was.
Al die ellende, de ruzies en dat al jaren,
ik leg het niet uit dat zal ik je besparen.

Mijn pleegouders zijn goed voor mij!
Een luisterend oor en met veel geduld.
Ergens diep in mijn hart is er waardering,
hoe open ze zijn, het is geen blokkering.

Liefde staat hier bovenaan,
met soms een hand op mijn schouder.
Hier mag ik mezelf zijn en er is dynamiek.
Na jaren ervaar ik het… Ik ben uniek!

Cees van Wijgerden