Het verhaal van een mooie dag
waarvan ik als klein kind
hoopte dat die dag gevuld was met vrede.

Het verhaal van een liefde
die ik in het leven verwacht.

Het verhaal
van een wapenstilstand
waarom ik had gevraagd.

Het verhaal van een zon
waarop ik had gehoopt.

Voor de hele wereld
waar ik hoopte
dat de vrede heer en meester was.

Maar alles blijft hetzelfde
nee, niets verandert.

En toch blijven mensen
elke dag
zingen, schrijven, praten.
Toch blijven mensen
elke dag
handen vouwen, bidden.
Maar toch elke dag
op TV
slechts onrecht, geweren, honger en…..
zoveel.
Wie kan mij dat uitleggen.

Ik zie een kind
omgeven door soldaten.
ik zie een kind
dat vraagt: waarom?
Steeds denk ik over al die dingen na,
al deze zaken
gaan me aan het hart.
Langzaam komt er een traan.

En toch
blijf ik zingen
schrijven
praten en bidden
over onrecht en geweld.

Cees van Wijgerden