Ik zie je naar me kijken, terwijl er over je wang een traan gaat.
Je probeert je groot te houden, omdat je niet wilt dat het mij raakt.
Ik vraag je ..gaat het ..voel je je wel goed?
Knikkend kijk je me aan en zegt dat je ziektebeeld dit bij je doet.
En wanneer je praat over je ziekte komen de emoties pas echt tevoorschijn.
Huilend en snotterend vertel je over je opgekropte pijn.
Het idee dat je soms niet begrepen wordt door de wereld om je heen.
Omdat je invalide bent...beperkt bent, je niet kan uiten en voelt je alleen.
Het idee dat mensen op je neer kijken.. omdat je niet goed kan praten.
Ze hebben te weinig geduld wanneer jij ze wat wil vragen.
Je rolstoel is je beste vriend geworden en wat zou je graag nog even willen lopen.
Wat zou je graag nog even naar buiten gaan, en bij je kinderen thuis komen.
Maar die lieten je letterlijk zitten.. omdat ze je niet meer terug kennen en het idee hebben dat je niks meer begrijpt.
Het idee dat je kan praten als brugman maar het doel toch niet bereikt.
En soms maakt het je onzeker.. nu jij jezelf niet meer kan wassen.
Aangekleed wordt en vervolgens weer in je broek begint te plassen.
De kriebel aan je neus.. maar de kracht niet om er overheen te wrijven.
Het zijn dagelijkse frustraties waardoor jij je heen moet bijten.
Vol bewondering en respect keek ik in je ogen.. en voelde ik je pijn.
Ik bedankte haar voor haar openheid en zei ik voor haar te zijn.
Dat ik haar beste vriendin kon worden, en we samen buiten kunnen lopen.
Ik zal de rolstoel vooruit duwen hoeveel heuvels er ook zullen komen.
Ik zal het geduld opbrengen en luisteren wanneer ze wil praten.
en wanneer de woede en emoties teveel worden haar rustig proberen te maken.
De onzekerheid proberen weg te nemen .. en haar eigen ‘ik ‘ weer terug te geven.
Het zijn de kleine dingen.. maar maken het voor haar een beter leven.
Betty
