Je geheugen
lijkt op een boekenplank
waar steeds een boek naar beneden valt.
Zo vallen de stukjes van je geheugen weg.
Gisteren, weet je niet meer.
Herinneringen zijn verdwenen.
Een moment van herkenning is er nog.
Zo gaan je dagen voorbij.

Vragend, kijken je ogen mij aan
je pakt mijn arm, mijn hart wordt week.
Hoe graag zou ik je willen helpen
in je wereld zonder begrip.
Heel langzaam ontglipt je mij.
Maar lieve moeder, jouw klein wereldje
heeft voorrang op mijn pijnlijk hart.
De dementie…….. gaat stilletjes door.
 
Cees van Wijgerden