Je kaars is uitgegaan
en je lont verdronken.
Het vet is hard geworden
en je bent onbruikbaar geworden.

Rondom je heen is het donker.
Alles lijkt zo koud.

Wacht stil op het vuur
om weer te gaan branden.
Langzaam mag je dan weer vloeibaar worden
om licht en warmte te verspreiden.

Wachten,
wachten duurt soms zo lang.

Toch weet ik zeker dat het moment komt.
Dat je opnieuw gaat branden
laag voor laag
om te vormen tot wie je uiteindelijk bent.

Ik draag je mee in mijn hart
in deze tijd dat het zo donker is.
Ik draag je mee in mijn hart
en bidt dat vuur van jou weer mag gaan branden.

Voor jou….die al zolang wacht.

Cees van Wijgerden