De zon ging bijna onder
en het was stil,
behalve het ronken van de scheepvaart .
Op zo'n avond heb je tijd om te mijmeren.
 
En zo kwamen mijn gedachten op mensen,
mensen waar je dagelijks mee te maken hebt.
Weet je,
mensen lijken soms net sche­pen.
 
De Hercules ging voorbij,
een grote duwbak met krachtige motoren,
krachtig en volgeladen
vervolgde hij zijn weg door het water.
Zo heb je dat ook met mensen,
kunnen van alles aan in het leven,
echte doorzetters.
 
Vanuit Duitsland kwam er een hardloper voorbij,
een tanker.
Snel vervolgde hij zijn weg,
voor je het weet is hij alweer voorbij.
Dat zijn snelle mensen,
mensen met weinig tijd,
want hun tijd is belangrijk.
 
Vanuit de horizon kwam er een plezierjachtje opdoemen,
twee wat oudere mensen zaten op het dek,
echte levensgenieters.
 
In de verte hoorde ik een oud scheepje met zo'n
toek toek geluid, langzaam kwam hij dichterbij
en zo vervolgde hij zijn weg.
Het zijn zo van die
"het zal mijn tijd wel duren".-mensen
 
In het schijnsel van de ondergaande zon
zag ik de veerpont overgaan,
volgeladen.
Dat vaartuig helpt anderen de rivier over te brengen    
steeds heen en weer.
 
De zon zakt en het wordt schemerig.
Toen eensklaps zag ik het,
eerst een zwak licht,
het werd steeds sterker,
een boei!
In de verte lag hij te knipperen.
 
Zo is het ook met ons leven .
Tussen al die schepen en al die mensen 
ligt een boei,
die je de weg wil en zal wijzen..God.
 
Een schip kan pas diepgang hebben als het geladen is.

 Cees van Wijgerden