Die ouwe… weet het altijd beter.

Al zeg ik soms maar één zin,
spreek zijn gezicht al boekdelen.
Wanneer vind ik eens een woord,
dat hem niet stoort.

Zie ik iets leuks en ik koop het,
dan is het in zijn ogen niets.
Maar koop ik helemaal niets,
warempel, dan vraag hij iets.

Soms vraag ik mezelf af,
zou hij wel echt iets willen.
Ben ik dan… anders dan anderen,
 ga ik ooit een keer veranderen?

Ben ik nog een kind?
of spoor ik helemaal niet.
Is die puberteit dan zo onbereikbaar
en soms helemaal niet bespreekbaar.

Ik kom er nu achter, bij mezelf,
het wordt zo onderschat!
Het is moeilijk gevormd te worden,
naar wie je “bent” zonder te veel morren.

Cees van Wijgerden