De helder strakke blauwe lucht
zet mijn stil, hoe mooi de natuur kan zijn.
Geen wolkje te bekennen.
In mij is het verlangen dat mijn leven mag lijken
op die strakke blauwe lucht.
Geen zorgen te bekennen.

Maar… hoe kan het weer omslaan.
De blauwe lucht vult zich met donkere wolken
en er is geen blauw meer te bekennen.
Nog na genietend van deze mooie dag
Besef ik dat het veel lijkt op mijn leven.
De zon schijnt, maar dan achter de wolken.

Zoals het weer zich weer hersteld
zo zou ik moeten herstellen.
Dit beeld prent ik in mijn hart
dat mijn Vader mij heeft gegeven.
gewoon uit Zijn eigen hand
dat wat Hij heeft geschapen…de natuur.

De wolken, mij zorgen verdwijnen weer.
Omdat ik weet, de zon, God is er nog.
Die zal gaan stralen, als ik blijf hopen.
Alleen met geduld en door te gaan
komt er een moment dat de lucht
weer strak blauw zal zijn.

Cees van Wijgerden