Gek, maar heel vaak ben ik aan het dagdromen,
Alle gekke dingen dwalen dan door mijn hoofd.
Soms duurt het lang om even weer bij te komen,
omdat die gedachte nog niet is gedoofd.
Op zo’n moment lijk ik een afwezig persoon,
maar dat is niet wat ik bedoel.
Het lijkt dan, of ik geen interesse toon,
en dat ik dan nergens iets voor voel.
Mijn hoofd krijg ik maar niet stil,
en ligt dan te draaien op mijn matras.
Ik vecht er tegen, want dit is wat ik niet wil,
diep van binnen zou ik willen dat het anders was.
Steeds in de gaten, dat ik altijd iets anders wil,
Ik ga zitten als een ander gaat staan.
Altijd dacht ik het al, het idee van een verschil,
maar ik ben er nooit dieper op in gegaan.
Altijd merk ik het pas, als het al is gebeurt,
ik loop mee maar let niet op mijn passen.
Daarna baal ik van mezelf en ben ik getreurd,
want steeds blijft het mij verrassen.
En dan besef ik op mijn weg dingen te laat,
want ik houd er geen rekening mee.
Die kleine dingen maken mij dan kwaad,
Ik weet het wel, maar toch…het is ADD.
Steeds trek ik mij terug naar mijn plek,
want daar ben ik veilig helemaal in mijn eentje.
Ik besef het wel, echt, ik ben niet gek,
maar ik voel me wel soms een buitenbeentje.
En toch ondanks alles vecht ik door,
want ik geloof in mezelf en ik ben iemand!
Het maakt mij niet klein, ik ga ervoor,
Kom nou, ik leef niet op drijfzand!
