Hoog stonden wij op de zware vesting,
hangend over een dikke muur,
afgewerkt met natuursteen.
 
Kijkend over de brede rivier de Waal,
een duwbak stuwde voort.
Voor ons, een onstuimige donkere lucht,
achter ons scheen de zon.
Een kind lachte, een hond blafte.
 
Na ruim anderhalf jaar.
Jij en ik.
Even vrij.
Een kostbaar moment.
Een korte vreugde.
 
Stil staarden wij over het wijde gebied.
Ieder met zijn eigen gedachten.
Je vond het moeilijk om weer terug te gaan.
Ik voelde me bijna schuldig,
maar…op zo’n moment,
moet je de consequentie dragen.
Diep in mijn hart geef ik om je.
 
Toch had ik dit niet willen missen.
Met jou “mee” te voelen,
om even “vrij” te zijn.
 
Zo gingen mijn gedachten:
Wat ligt er achter ons, veel, heel veel.
Maar kijkend naar wat er voor ons ligt,
geeft het leven weer perspectief.
 
Mijn oog viel op de natuurstenen rand.
Iemand heeft er ooit iets in gekerfd: Jesus lives,
 
net op de plaats waar wij tweeën staan,
heeft ooit iemand mij het antwoord gegeven.
Na zo’n lange tijd even samen, even “vrij”.
 
Zo moesten wij weer terug,
terug naar het donkere in ons leven.
Maar wel met uitzicht,
een uitzicht naar de toekomst.
 
God houdt echt van ons!
 
 
Cees van Wijgerden