Een gewoon alledaags gebeuren.
Ik ga nog voetballen… het is maar even.
Maar dit, zag niemand aankomen!
Dat “even” was het einde van je leven.

Spanning die je liefhadden.
De onzekerheid groeide met de dag.
Tranen kwamen, het gemis werd groter.
Sneller ging bij iedereen de hartslag.

Honderden hebben naar je gezocht.
Duizenden afscheid van je genomen.
Publiciteit was er volop in die dagen.
Weg waren al je jongensdromen.

Toen kwam daar, dat vreselijke bericht.
Woorden schieten tekort, dit jonge leven.
Een familie in diepe rouw, tranen vloeien.
Dit gemis kun je geen plekje geven.

Alles gaat dit moment door je gedachten.
Boosheid, gemis en verdriet, onbegrijpelijk.
Er blijft een vraag over, wie heeft er gefaald.
Het is niet te bevatten… afgrijselijk.

in gedachten bij allen die hem missen

en heel veel sterkte bij dit grote verlies.

Cees van Wijgerden