Tussen de liefde van mijn ouders
zijn de eerste krassen al zichtbaar.

Vroegere beloftes
worden langzaam opgevouwen.

Mooie herinneringen van ons gezin verdwijnen
en langzaam zie je de eerste kreukels.

Het is nu wachten tot het barst
en het als een zeepbel uit elkaar spat.

Nu maar hopen dat er ruimte is
om stil te staan, dat ik er nog ben.

Hiervan slijt je jonge leven wel
en sta je al vroeg in het onbekende.

Waarom leef je op deze wereld?

Ik heb er nooit bij stil gestaan
om er over na te denken.

Nu wel.

Cees van Wijgerden