Zo alleen,
het gevoel er niet meer bij te horen.
In de spiegel zie je een naamloze figuur.
Ver weg zijn de gedachten van het normale bestaan.
Gezonken in verdriet en eenzaamheid.
Zoekend naar je naam
 
Zorgen beheersen je leven.
Ergens weet je dat er licht is aan de horizon
maar het is nog zo ver weg.
En misschien los de tijd wel de problemen op.
Maar daar heb je nu niets aan.
Zo leef je maar van dag tot dag.

Je bent niet te bereiken
maar van een afstand
weet ik, dat er iemand is
die mee kijkt over je schouder.
En jouw verhaal schrijft
jouw wil aankijken en tegen je zeggen:

“Kom maar mijn kind”
Ik sta naast je!
“Ik ben de weg de waarheid en het leven”

Cees van Wijgerden