De fietsstalling van klas vier is leeg,
stil staan de rekken naast elkaar.
Als zij konden spreken….
vier jaar gebruikt, een stukje versleten.
 
De voetstappen zijn vertrokken,
vele waren hun al voorgegaan.
Grote en kleine voetstappen en nu
waren ze zelf aan de beurt, naar het onbekende.

Het gezicht van de groep is niet meer,
vier jaar lang het beeld van de school.
Nu nog te vinden in het archief,
want nu is het echt definitief.

De stemmen van klas vier zijn verstomd,
hun schaterende lach en hun geklets.
Ze zijn opgegaan in de grote wereld,
in hun toekomst, dromen en idealen.

Het kluisje is leeg, toen nog alles
bewaard wat het oog niet mocht zien.
Het waren de geheimen van hun eigen,
niemand wist het en anders was het…zwijgen.
 
Het lokaal is stil en verlaten,
de tafels en stoelen leeg, het schoolbord schoon.
Wachtend op een nieuwe groep,
om te leren voor hun beroep.
 
De mentor zit stil om zich heen te kijken,
even zonder werk, even niets te doen.
Maar wel met een goed gevoel,
hen gebracht naar hun levensdoel.

Cees van Wijgerden